فرمایشات حضرت علی(ع)
قناعت، مالی است که پایان نیابد.
زبان، درنده ای است که اگر بخود واگذار شود می گزد.
بزرگی آفریننده در اندیشه ات، آفریده را در دیده ات خُرد می نمایاند.
دنیا سرایی است که از آن بگذرند، نه خانه ای که در آن به سر برند.
آن که میانه روی گُزید، درویش نگردید.
دوستی ورزیدن نیمی از خرد است.
اندوه خوردن نیمِ کهنسال شدن است.
موجهای بلا را با دعا برانید.
کمیل! دانش به از مال است که دانش تو را پاسبان است و تو مال را نگهبان. مال با هزینه کردن کم آید و دانش با پراکنده شدن بیفزاید.
آدمی در زیر زبان خود پنهان است.
گناه نکردن از درخواست توبه آسانتر است.
مردم دشمن آنند که نمی دانند.
با پاداش دادن به نیکوکار، بدکار را بیازار.
بدی را از سینه دیگری با کندن آن از سینه خود دور کن.
مردم! از خدایی بترسید که اگر گفتید می شنود و اگر در دل نهفتید، می داند.
آن که حساب نفس خود کرد، سود بُرد و آن که از آن غافل ماند، زیان دید.
بدترین توشه برای آن جهان، ستم بر بندگان ا ست.
تندخویی دیوانگی است؛ چرا که تندخو پشیمان می شود و اگر پشیمان نشود دیوانگی او پابرجاست.
اعتماد و دلبستگی به دنیا با آنچه از آن بچشم می بینی نادانی است.
کوتاهی در کار نیک با یقین به پاداش آن زیان است.
اطمینان به هرکس پیش از آزمودن او، کار مردم ناتوان است.
بدانید که از نعمتها فراخی مال است و بهتر از فراخی مال، تندرستی است و بهتر از تندرستی، دل از گناه محفوظ داشتن است.
کار نیک را به جای آرید و چیزی از آن را خرد مشمارید.
پیامهایی در ارتباط با فرمایشات گوهر بار حضرت علی(ع)
